Elf jaar geleden kreeg ik een van de beste telefoontjes van mijn leven. Ik stond net onder de douche.
Zo vaak ging de telefoon niet in Spanje en mijn dochter kwam aanrennen met een verward gezicht: ‘Mam, iets als… Boele van Hensbroek?’ Druipend griste ik de telefoon uit haar hand. ‘Dag Anna, ik ben erg enthousiast over je manuscript….’
Hippie-gevoel
Als Lemniscaat je belt, weet je dat je iets goed gedaan hebt in je leven. De uitgeverij van Koning van Kantoren, van Kruistocht in spijkerbroek, van de allermooiste prentenboeken. En van de ‘kommer en kwel reeks’ zoals we die nu noemen: al die vertaalde boeken over grote puberproblemen zoals ongewenst zwanger, nare scheidingen enzovoort – allemaal boeken die mijn literaire wereld geschapen hebben.
Ze zitten in een villa in Rotterdam met een prachtige tuin en als je langskomt mag je meelunchen aan de lange tafel. Wanneer er feesten zijn staan de Lemniscaters uren zelf in de keuken. Je krijgt er dat heerlijke geborgen hippie-gevoel; en toch staan ze middenin de wereld. Vier boeken heb ik inmiddels met dat felbegeerde achtje erop, of eigenlijk vijf: Het heksenhotel hebben ze geadopteerd. Het ging heus niet altijd van een leien dakje, zo had de uitgever een keer het fijne zelfinzicht door op een boekprestatie op te merken dat hij niet vaak meemaakte dat hij op een presentatie was van een boek dat er ondanks hem was gekomen. Dat gebeurde dan ook maar een keer. Ik heb veel mensen zien komen, er zijn er ook die altijd blijven. De vormgever maakte de unieke omslagen van al mijn boeken. De vertegenwoordigster ging met al mijn boeken hartstochtelijk de boer op – en zij niet alleen. En de huidige uitgeefster is de eerste die mijn nieuwste boek mag lezen.
Lemniscaat! Dit weekend vieren we dat ze zestig jaar bestaan. Sommige mensen noemen hun uitgeverij een stal. Maar hoezo, ik ben toch geen paard? Lemniscaat is mijn huis.
