Ik luister naar mezelf van acht jaar geleden. Het is om meerdere redenen ongelooflijk.
In 2015 werd ik geïnterviewd door Jellie Brouwer, voor Kunststof. Dat hoort bij top drie van beste interviews die ik heb meegemaakt. Net in Nederland was ik, nog niet gescheiden, ik speel een stoere rol, hoor ik nu. Maar Jellie prikt er op subtiele wijze doorheen.
Onsterfelijk
Ik luister dit gesprek niet zomaar. Later leerde ik Jellie beter kennen en nu staat haar laatste interview in de krant – met haarzelf dit keer, want Jellie gaat dood. Dat is al helemaal ongelooflijk. Maar het gebeurt.
Ik denk dat de Anna van acht jaar geleden nog dacht ze onsterfelijk was Dat is wel veranderd in de afgelopen jaren waarin nogal wat dingen eindig zijn gebleken. Hoe ouder ik word, hoe minder ik geloof dat het leven logisch en lineair is. Toen mijn moeder stierf, was er wel iets dat dat besef verzachtte: dat ik alles tegen haar had gezegd wat ik wilde zeggen, had vergeven wat ik kon vergeven.
Daar streef ik nu steeds naar, met de mensen om mij heen. Vrienden, geliefde, kinderen… ik probeer zo vaak mogelijk te zeggen hoe ik van ze geniet. En meerdere keren per dag hou ik mezelf bij de les: kijk dan, koester… hoe je woont, hoe je leeft, hoe goed je gezondheid… al die momentopnames.
(Knock on wood!)
Ik plaats hierbij een foto van mij en mijn vader. Zo vaak zien we elkaar niet, maar vorige week gingen we samen lunchen bij de IJsbreker, met champagne. Die foto wilde ik heel graag dat gemaakt werd, want dit was zo’n moment.
Vader. Dochter.
