Het is zo stil in mijn huisje, donker en stil.
Een koele zomeravond, weinig volk op straat. En ik binnen met mijn gedachtenflarden.
Momenten
Dat ik niet naar Coldplay ben geweest dit weekend. Ook niet naar Kwaku (maar wel naar Het Nieuwe de la Mar). Dat de geliefde weer in de trein zit naar Zeeland. Dat ik een nieuwe serie moet gaan zoeken voor dit soort momenten.
In de serie Better things, waar ik weken over deed, is de hoofdpersoon een alleenstaande moeder van drie puberende dochters. Zij – Sam – is joods, dol op koken, omringd door artistieke vrienden, en haar licht-dementerende moeder loopt de deur bij haar plat. Volgens mij is dit de serie die een producent mij eens vroeg om te schrijven, maar dan in Nederland. Met de dochters heb ik nog zitten brainstormen wie hen dan zouden moeten spelen. Ik wilde dat toen niet, te weinig fictie, maar Sam (die eigenlijk Pamela heet) heeft dat wel gedaan, de serie is haar eigen verhaal.
Na 5 seizoenen verhuist de oude moeder terug naar Engeland en vliegen de dochters uit. In de laatste aflevering zien we Sam, tijdens een feest dat ze zelf heeft gefikst voor een vriendin in het donker wegsluipen. In haar auto rijdt ze dwars door een kometenregen de toekomst tegemoet. Een toekomst die niet wordt gedefinieerd door moederschap, werk, vrienden. Alleen zij is daar, in beweging, omringd door kometen.
Het moederschap is niet is wie je bent. Net zomin als bijvoorbeeld schrijverschap dat is. Dat realiseerde ik me toen ik Sam zo weg zag rijden. Zelf droomde ik dit weekend dat ik zwanger was, maar het kind bewoog nog niet. Het kon nog alle kanten op. 
