Duizend gouden draadjes

Ik stuurde een pakje vol liefde naar Costa Rica. Het kwam nooit aan.

Dat is het lot van moeders met reizende dochters. Ik troost me maar met de gedachte dat mijn eigen moeder vroeger überhaupt nooit met mij kon communiceren.

Tien jaar geleden nog maar

Arme mama! ‘Geen nieuws is goed nieuws’ spraken we af als ik weer eens maanden weg was. Ik belde nooit, dat was lastig en duur. En mijn moeder, op haar beurt, klaagde nooit. Ze wachtte stilletjes en vol liefde tot ik er weer was en luisterde dan eindeloos naar mijn verhalen. ‘We zijn door duizend gouden draadjes aan elkaar verbonden,’ placht ze te zeggen.
Ik herinner me nog dat Whatsapp mijn bestaan in sijpelde, zo’n tien jaar geleden nog maar. Grappig genoeg kan ik dat op dit blog terugvinden (https://www.annavanpraag.nl/2014/04/wennr/): in 2014 gaf de oudste dochter me een oude Smartphone. Ik bekeek het allemaal achterdochtig, niet beseffend dat ik vanaf dat moment de gouden draadjes in handen had. Als ik nu een dochter even mis, of gewoon nieuwsgierig ben, volstaat een appje, alledrie geven ze binnen een paar uur antwoord – waar ter wereld ze ook zijn.
In het pakje naar Costa Rica zat ook mijn boek Jona, omdat Chaia daags na de presentatie op reis ging en het boek niet mee kon nemen. Ze is mijn trouwste fan, die dochter, er zit op een of andere manier geen filter tussen wat ik schrijf en wat zij leest (soms denk ik dat ik alleen voor haar zou kunnen schrijven). Maar het boek met de opdracht aan haar ligt dus nu ergens verdwaald, in een ver oerwoud.

Gelukkig zijn er e-books, ook iets waar ik lang achterdochtig over ben geweest. Tot Lemniscaat onlangs al mijn boeken in één klap digitaliseerde. De dochter en ik hadden het eerst nog niet door, maar die boeken vlogen dus zo over de oceaan en het regenwoud haar Kobo in!