Het licht weerkaatst op je zonnebril

Je voelt je plexus Solaris samentrekken.

Dat is de eerste zin van de Trotter over Corsica – ‘van reizigers voor reizigers’. 

Een enorme spin

Het is prachtig proza, daar heb ik op een dinsdagavond in Nederland al eens alle lachers mee op mijn hand gekregen. De tekst gaat verder met ‘een zuchtje libecciu-wind strijkt door je haren en het licht weerkaatst op je zonnebril. Je waant je in een andere wereld.’ Met daarna de uitsmijter: ‘En dat is ook zo!’
Ach, Corsica. Vanavond varen we er weer vandaan. We hebben (op slippers, hakjes en met de verkeerde tassen), tussen de wilde bloemen gewandeld, over duizelingwekkend hoge bergpassen gereden (aan het stuur: moi!), gezwommen in enorme golven en onder een kristalheldere waterval. We hebben in buurtrestaurantjes aan de weg en op geheime terrassen hoog boven de zee pastis gedronken, geitenkaas en worst gegeten, en telkens weer die heerlijke wijn overal, elk stadje zijn eigen blend.
Na de storm spoelen op het strand Sint Luciaschelpjes aan; volgens de locale, vrij bloederige, legende (iets met Lucia die haar eigen ogen uitstak) brengen ze geluk, een beetje zoals het boze oog dat ook doet. J zoekt ze voor me. Verder heeft hij deze vakantie meerdere torren, vlinders en zelfs een enorme spin gered, ik wist dat hij met vogels praatte maar kennelijk dus ook met insecten. Dat van die spin duurde zeker een half uur. Het is een beetje een gekkie, maar wel een super reismaatje, zelfs met al het werk dat met hem meereist. Ik ga ons dagelijkse geklets en gedoe verschrikkelijk missen als we weer in Amsterdam zijn, dat weet ik nu al.

Maar nu nog niet want nu ben ik er nog een boot en een trein en twee dagen en een nacht van Nederland verwijderd. Het laatste woord is voor de reisgids (Trotter, mensen, koop dat boek): ‘Zelfs de graven op Corsica hebben nog iets vrolijks, het lijkt alsof ze de hemel op aarde willen doen neerdalen. En misschien is Corsica dat wel: de hemel…’