Precies wanneer we een hele dag naar bijzondere grotten en rotsformaties willen varen, roert het zeemonster zich.
De komende dagen geen boottochten, op alle kantoortjes bij de haven staat het aangegeven. Ook het duiken van J is afgelast.
Zoveel ruimte als we kunnen
We zagen het eigenlijk al aankomen, een dag eerder. Onweer en bliksem in de ochtend, wolkbreuk. Zo’n zomereiland in de regen ziet er dan ineens anders uit, alsof een goede vriend zonder het aan te kondigen een heel ander kapsel heeft genomen. Maar nu zijn we een dag rijden verder, dwars door spannende bergweggetjes en voorbij ongelooflijke maanlandschappen. Nu wil ik die mooie boottocht maken waar ik in Nederland al over las.
Ik denk dat ik een halfuur loop te mokken. Dan is plan B geboren, wat zoveel behelst als: we zien wel. We zitten in een Grieks aandoend stadje tegen de berg op, in een uiterst simpel hotel zonder wifi dat bijna verdwijnt onder de bougainville. We wandelen naar een strandje verderop, waar de golven van het springtij lijken op mini tsunami’s. We laten ons omver smijten door de branding, zeewater overal, schaafwonden. Ook praten we urenlang over de films en de boeken die we willen maken, over de dood en over de liefde. We ontdekken onze nieuwe lievelingswijn, van een lokale wijngaard. J schrijft nogal veel kaarten en is nog steeds veel met werk bezig, ik app behoorlijk vaak met mijn dochters. We geven elkaar zoveel ruimte als we kunnen. De kerk naast het hotel slaat elk uur maar ik vergeet steeds de tijd
De normaliter spectaculaire zonsondergang verdwijnt iedere avond achter dikke wolken. Soms zitten we daar dan toch op een muurtje in de wind intens tevreden naar te staren. 
