In 2016 veranderde zo ongeveer alles wat er in mijn leven maar kon veranderen.
Ik schreef een tijdje geleden al over hoe het is als je zeven jaar gescheiden bent. Dat feit heb ik laatst samen met de ex-man gememoreerd tijdens een lange en betekenisvolle strandwandeling.
Kus
Maar het is nu ook zeven jaar geleden dat ik, in het oog van de storm, met een oude kennis bij ging praten bij café De Reiger in Amsterdam. Aan het eind van die avond gaven we elkaar per ongeluk een kus, op de kruising van de Nieuwe Leliestraat en de Eerste Leliedwarsstraat, een van de mooiste plekjes van Amsterdam. Pas negen maanden later durfde ik het woord ‘relatie’ in de mond te nemen, maar toch, die eerste kus is zeven jaar geleden. We vierden het met een etentje in het restaurant dat ligt op de plek waar zijn en mijn straat elkaar kruisen. En daarna gingen we een paar drankjes doen bij De Reiger. En kussen op dezelfde plek, waar de Westerkerk nu ongezellig in de steigers stond en een lieve maar behoorlijk dronken jongen bij ons kwam staan (‘Echt? Dus dit is zeg maar jullie plekje?’).
Toen we in het holst van de nacht thuiskwamen, ging ik toch nog maar even dit blogje schrijven en J begon druk te mailen voor zijn festival – gezellig tegenover mij aan tafel.
Ik zou kunnen zeggen dat de Perseïden daarna een sterrenregen over ons uitstortten, maar dat gebeurde dan wel achter de wolken. Of terwijl we sliepen in elkaars armen, rozig van al die drank.
Als je geen huis, geen kinderen en geen werk met elkaar deelt en nog steeds samen bent, is het echte liefde, zei iemand mij eens. Liever nog citeer ik Ethan Hawke in Before Midnight: This is real life. It may not be perfect but it’s real.
