Zon en regen

Mijn dochters zijn alledrie een beetje vroeg uit (mijn) huis gegaan – maar ze komen altijd weer naar Texel. 

Chaia bleef een paar dagen. Ze was nog steeds bruin van haar leven in Costa Rica.

Haring, garnalen, kaas

Wat ze vooral had gemist, had met eten te maken, dus ik zorgde voor haring, garnalen, kaas en bruin brood. Wat ik op mijn beurt had gemist, was dat gretige lezen van haar. Ze las in die paar dagen het dikste boek uit de boekenkast, samen vielen we lezend in slaap op het strand. Maar ze was ook in voor een wandeling, waarbij zij -inmiddels afgestudeerd bioloog- voortdurend de veldbloemen determineerde. ’s Avonds zat ze gezellig te kletsen bij het vuur, zoals Chaia dat zo goed kan: sociaal en sprankelend. Toen alle anderen weg waren keken we samen van onder een dekbedje op een krakkemikkig tv-tje naar Charlie and the Chocolate Factory.
De laatste dag aten we een pannenkoek met studievrienden van haar in Den Burg en daarna nog een visje in de haven van Oudeschild. Toen was het, als altijd, toch weer keihard fietsen tegen de wind in om haar op tijd naar de boot te krijgen. Het regende inmiddels, ze stond als enige op het dek. Ze zwaaide en appte en passant 48 foto’s.
Toen ik terug fietste regende het nog veel harder. Onderweg vond ik nog mijn zus en haar gezin ergens in het bos, die waren verdwaald bij het wandelen. ‘Je bent een reddende engel zonder vleugels,’ zeiden ze. Eenmaal alleen thuis in het huisje was ik tot op het bot doorweekt.  

Er waren nogal veel bedjes om uit te kiezen, ik voelde me net Goudlokje uit het sprookje over de drie beren. Ik koos het bed van Chaia.