Voormoeders

Mijn moeder was die ochtend al zo blij. Later kwam mijn schoonmoeder erbij en toen ook nog mijn grootmoeder.

Het werd druk in mijn kleine Huisje met de Geesten.

Bachelor

Maria, Wil, Mart. Drie slimme, wijze vrouwen die misschien wel hadden kunnen studeren. Maar, hoe geëmancipeerd ook, het was daar de tijd nog niet voor. Via mij kijken ze naar de tweede kleindochter die nu haar bachelor haalt. Ze zijn enorm vrolijk. Kijk, die sterke jonge vrouw daar nu staan met dit diploma op zak. Hoe ze ferm haar handtekening zet, hoe ze bijna lichtgeeft.
Deze slimme meid die op haar derde vanuit frustratie leerde lezen, die twee jaar homeschooling in een Landrover voltooide, daarna zes jaar stug door leerde op de campo van Andalusië, aanvankelijk zonder een woord Spaans te kennen. Die een uiterst ingewikkelde overstap maakte naar een school in Nederland, daarna op de uni zich eerst nog door Covid heen moest ploeteren.
Maar nu is er dan die bachelor biologie, met taart en toespraken. Het is een gelukkige dag. Zou mijn moeder zeggen. Niet vanwege het prestige, maar vanwege het feit dat er nu, door dit diploma, zoveel deuren opengaan voor Chaia. Ze hoeft er niet doorheen, door al die deuren, maar het kan. Zo zei mijn moeder het indertijd tegen mij en zo zeg ik het nu tegen mijn dochter. Aan de muren van het Academiegebouw hangen indrukwekkende rijen portretten van alle vrouwelijke hoogleraren. Het is nog niet gelijkwaardig in aantal aan de mannen, maar het zijn er al wel genoeg om een statement te maken.

De voormoeders kijken ook daar heel tevreden naar.