In het jaar dat ik werd geboren verscheen er een groot en belangrijk boek.
Mijn ouders waren een beetje hippie met -naast de Sekstant- ook toonaangevende literatuur in huis, dus het was niet raar dat dit belangrijke boek ook in hun kast kwam te staan.
Magisch realisme
Zelfs was ik denk ik een jaar of dertien toen ik Honderd jaar eenzaamheid opensloeg. Er ging letterlijk een wereld voor mij open. Wat je vertelt is waar, ook al is het niet waar. Dat toonde de schrijver, Gabriel Garcia Márquez, mij. Wat een opluchting, je kon dus ook op een niet-saaie manier volwassen worden en blijven geloven in sprookjes.
Puur vanwege Gabriel en zijn magisch realisme ging ik Spaans studeren. Tijdens de colleges Latijns-Amerikaanse literatuur van woest strenge Latino professors (woke avant la lettre: exotisme was het grote scheldwoord) groeide mijn liefde alleen nog maar en het dreef me voortdurend naar Latijns Amerika, waar het fictieve dorp Macondo uit het boek zich bevindt. We reisden het hele continent over, maar Colombia, waar Honderd jaar eenzaamheid zich afspeelt, was te gevaarlijk, te veel drugs. Eén keer heb ik een op een brug gestaan met aan de overkant het oerwoud waarin ik ergens Macondo wist.
Nu pas kan je erheen. Ik schreef al eerder dat ik, gedreven door oerwoudliefde en aangespoord door de dochters, impulsief met J een reis boekte naar Colombia. `Het komt dichtbij nu: over een week zijn we er! De van de dochter geleende rugzak staat al klaar. Laatst kwam J in een gestolen uurtje even meekijken in de reisgidsen. En hij was het die zei: ‘En Aracataca? Wanneer gaan we daarheen?’ Aracataca = Macondo.
We vonden er een piepklein hotelletje dat ik alvast boekte. En terwijl ik elk bericht richting Colombia begin met zeggen dat ik ‘muy admiradora’ ben van Márquez ook al heeft mijn dochter me gewaarschuwd dat het boek daar amper leeft… kreeg ik nu meteen antwoord: ik was van harte welkom in de enige echte wereld van “Gabo”.
Eindelijk!
