Een Haarlemmerstraatje, noem ik het in gedachten. Het klinkt als een kaartspelletje.
Maar een Haarlemmerstraatje is als de jongste dochter, net als toen we nog samen in de in de Haarlemmerstraat woonden, bij mij komt crashen. We moeten er nu een afspraak voor maken, maar verder is het nog precies zoals het zes jaar lang was.
Verward
‘Wordt het beter?’ vroeg ik aan mijn therapeut, nog helemaal niet zo lang geleden. Het uit huis gaan van het kind was allemaal zo snel gegaan, met een min of meer geforceerde verhuizing van mij eroverheen, waardoor ik meteen geen ruimte meer had om met een kind te wonen. Als ze dat al had gewild, want meteen na haar eindexamen ging ze al op reis, mij lichtelijk verward achterlatend.
De therapeut keek me lief aan en knikte. ‘Ja,’ zei hij, ‘het wordt beter.’
En zie: het lege nest vulde zich op een andere manier; mijn leven lag toch niet in duizend stukjes, zoals net na de scheiding. De scherven van dat drama heb ik opgeruimd en gelijmd in de Haarlemmerstraat, met de jongste naast me. We hielden elkaar vast en lieten elkaar vrij – en dat allebei tegelijk. ‘Met jou heb ik het het best gedaan van de drie,’ zeg ik tegen Dunya. Ze knikt.Want het was ook gewoon een goed avontuur: wij samen in dat veel te dure huis in die wilde straat.
Ik heb vrij serieus gekookt, maar ze heeft niet eens honger want ze heeft net poffertjes gegeten met een vriendin. Wel wil ze net als vroeger samen tv dinner op de bank, onder een dekentje en met haar kat erbij. We kijken Masterchef Australia, een van onze favo’s van toen.
En als ze tijdig weer weggaat omdat ze morgen weer vroeg op moet voor college, is mijn huis niet leeg, maar juist vol van fijne dingen.
