Ik kan urenlang naar mijn eigen kerstboom kijken.
Een hele grote is het, hij komt bijna tot het plafond van mijn tiny house. Er hangen allemaal ballen in met een verhaal. Mijn boom, mijn kaarsen, mijn kerstbrood op de tafel. Daarnaast een stapel recepten en boodschappenlijstjes voor de komende dagen. Alles klopt.
Pandemie
Ik moet natuurlijk ook werken. Heel veel schermtijd maak ik nog even deze laatste weken van het jaar. Het nieuws is overal. En Stichting Vluchteling en Artsen zonder Grenzen en al die organisaties waar wij ons schuldgevoel mee afkopen, weten natuurlijk dat mensen rond Kerstmis extra gevoelig zijn. Elke keer als ik online ga, is daar weer een ander ellendig filmpje van mensen op de vlucht, in de knel, in pijn, in de kou en met honger. Dat gebeurt nu en ook nog eens op belachelijk veel plekken.
Er heerst een hongerpandemie en ik koop kerstbrood – zo zou je het kunnen parafraseren.
Dus er is een wereld. In die wereld is een héél klein rijk en bevoorrecht gedeelte. In dat deel ligt een land, daarin een stad, een huis. En daar zit ik met mijn kerstbrood en mijn recepten naar mijn boom te staren.
Heb een liefdevolle kerst allemaal.
