Ik dacht dat er ‘spitskool’ stond op mijn to do lijstje. Maar het was ‘sportschool.’ Net zoiets eigenlijk.
Zo is er meer chaos om me heen. Ik loop mijn huis uit zonder sleutels, zet de wasmachine met schone was vrolijk nog een keer aan, dat soort dingen.
Geen calorie geteld
Maar verder gaat het goed! Ik moet niet eens zoveel huilen omdat ik terug ben. Ik word ook niet gek van verdriet als mijn liefje weer naar Vlissingen gaat en we voor het eerst sinds 26 nachten niet samen slapen.
Vroeger was dat anders. Na elke reis dacht ik alleen maar: VASTHOUDEN en verstopte me dan voor de buitenwereld. Terugkijkend is dat zelfs een van de redenen waarom ik me, na een lange reis van twee jaar, terugtrok op een berg in Spanje.
Maar nu denk ik: hallo lief huisje, en lepel ik me blijmoedig door de rijstebrijberg werk heen. Allemaal werk dat met schrijven te maken heeft, dus prima. En als de stilte hard valt, zet ik snel salsamuziek op. Tussendoor zie ik mijn vriendinnen en praten we verhit bij in gestolen uurtjes. En morgen vieren we ook nóg een keer Sinterklaas met de modern family, ik blijf maar pakjes verzamelen en gedichten maken.
Er zijn wel degelijk dingen die ik vast wil houden. Zoals dit: ik heb drie weken alleen maar de heerlijkste dingen gegeten, geen calorie geteld (hallo kokosrijst, arepa’s en elke dag tienduizend fruitsuikers), en nu ben ik dus twee kilo afgevallen. Dus nu staat er sportschool op mijn lijstje: ik wil meer bewegen, mijn conditie beter maken.
Ook loop ik met een meer open vizier rond. Eigenlijk kijk ik ieder mens op straat aan met de blik van de reiziger: hallo, wie ben jij en wat ben je hier aan het doen? Dat levert soms wat verschrikte reacties op, maar er wordt ook meer gelachen.
Misschien is het volgende week anders, maar voorlopig ben ik niet klein te krijgen. Sterker nog, ik ben ENORM.
