Veel van mijn vrienden zijn makers. Ze acteren, zingen, schrijven. Met alle ingewikkeldheid die daarbij hoort.
En toch gaan ze gewoon door.
Werelden oproepen
Zoals mijn jeugdvriendinnetje. Toen ze acht was, kon ze al heel mooi tekenen, toen ze twaalf was speelde ze haar eerste rol in een tv-serie, en ze zat ook in een bandje. Werelden oproepen konden we allebei, eindeloos. Als kleine meisjes logeerden we wekelijks bij elkaar en praatten dan makkelijk de hele nacht door. Dat is nog steeds zo, onze gedachten zijn minstens zo lenig als toen.
Na de Kleinkunstacademie maakte mijn vriendin zelf voorstellingen, soms in duo. Steeds meer ging ze daarbij ook haar eigen liedjes schrijven en componeren. Ik was een van haar grootste fans, volgens mij heb ik ze in al die jaren allemaal gezien. Net zoals zij al mijn boeken las.
Het wordt in Nederland steeds grimmiger en lastiger om mooie voorstellingen aan de man te brengen, maar mijn vriendin bleef doorgaan. Omdat ze nou eenmaal een zangeres is, een performer, iemand die het podium nodig heeft – en het podium haar.
Sinds een paar jaar heeft ze nu ook een eigen theatertje, in Haarlem. Daar zag ik dit weekend een sprankelende liedjesvoorstelling, die ze samen met twee andere zangeressen en drie muzikanten had gemaakt.
Dat theater heet De Liefde en ook uit deze voorstelling sprak zoveel liefde. En licht. En hoop. Net als uit haar andere voorstelling Minnares waarmee ze nu, parallel aan deze voorstelling, try out – alle makers die ik ken kunnen keihard werken.
Morgen is ze jarig en natuurlijk ga ik dat vieren. Ik ben zo trots op Mylou Frencken!
