Het ene moment zaten we nog op het dak in een whirlpool met wuivende palmbomen en overvliegende pagegaaien, het volgende moment kelderde de temperatuur dertig graden naar omlaag en stond ik achtduizend kilometer verderop te koken voor een huis vol kinderen.
Van schildpadtijd (zie mijn vorige stukje) naar astrale tijd, soms geloof ik eerder in een parallel dan in een lineair leven.
Ziel
Want dit kan toch helemaal niet? Dat het alweer voorbij is? Zelfs in de spiegel zie ik alweer een totaal andere versie van mezelf.
En die versie stroopte haar mouwen op, zo vanuit de tropen de Albert Heijn in en daarna stond ik de rest van de dag te koken. Het was namelijk dinsdag, dat was ook al gek, de nacht was kwijtgeraakt onderweg. En op dinsdag komen altijd de kinderen en hun vrienden eten.
Sinterklaas was ook jarig ineens, dus het was met cadeautjes en extra druk, er zouden er zestien komen, las ik in de app. Koken is schildpadtijd voor mij, ik maakte Caribisch eten, of dat probeerde ik. Iets met kokosrijst en mango en avocado. Ik roosterde parika’s, maakte soep, karamelliseerde uien. En ook bakte ik een plaat verse speculaas. Het duurde uren. Shakira stond op, net als overal in Cartagena.
Toen kwamen ze binnen, koud en kwetterend als vogels. Het was meer dan verrukkelijk om iedereen te omhelzen – al was het binnen tien minuten ook alsof ik nooit was weggeweest. Ze vroegen of er Sinterklaasliedjes op mochten. Het was licht en vrolijk en roezig en nog steeds voelde ik de jetlag niet, wat gek was. Gelukkig had ik J gevraagd om bij me te komen slapen, bang voor de overgang naar de stilte en dat het dan echt voorbij zou zijn, dat ik dat zou voelen.
Mijn moeder zei dan meestal zoiets als dat je je ziel tijd moest geven om je in te halen. Dus daar ben ik nu op aan het wachten.
