Mijn wereld is een beetje klein nu. Precies zoals ie moet zijn.
Ik ben al een jaar bezig met een nieuw boek, maar dit is het moment dat alles in de versnelling gaat.
Tuschinksi
Een maand geleden was ik met een ruwe eerste versie bij de uitgever. Zij is de enige meelezer op dit moment. En een heel enthousiaste meelezer, gelukkig. Natuurlijk, er moest nog een slag geslagen worden, maar het fundament stond, volgens haar.
De slag ben ik nu dus aan het maken. Elke dag wel een paar uur – maar het dringt zich nu ook op als ik aan het afwassen ben, de BTW-aangifte zit te doen, zelfs in mijn dromen. Het is een verrukkelijke obsessieve staat van zijn, die gisteren alleen kon worden onderbroken door met een vriendin naar de bioscoop te gaan. Maar dan wel naar Wonka natuurlijk. Het was avond, toch zat Tuschinski 1 behoorlijk vol met volwassen kijkers. Mylou en ik lachten het hardst van iedereen. Het was dan ook heerlijk over the top, met nog best veel Roald Dahl-achtige kwinkslagen, een vleugje Peter Pan en een vleugje Robin Hood (‘gratis chocola voor de armen’). En natuurlijk Hugh Grant als Oempa Loempa, dat wordt nooit meer overtroffen.
De eerste keer dat ik Sjakie en de chocoladefabriek las, was op vakantie. Ik heb toen net zo lang gezeurd tot mijn vader op de huurfiets op weg ging om chocola voor mij te kopen. Maar het gebeuren was groter dan alleen zin in chocola. Toen ik dat boek voor het eerst las, wist ik het al: ooit zou ik zelf kinderboekenschrijver worden.
