Op de valreep van 2023 liet ik een volle pot sambal kapotvallen, een en al rode smurrie en scherven. Scherp op scherp.
Ik besloot dat het geluk bracht, een soort visuele interpretatie van ‘guten Rutsch’ wat ze in Duitsland zeggen om je een goede jaarwisseling te wensen.
Museumplein
Er waren vriendinnen die het met hun kinderen vierden, maar die dochters van mij trekken al jaren op deze dag hun eigen plan. Zoals ik zelf ook deed toen ik hun leeftijd had. Er zaten ook vrienden in boshuisjes, in landhuisjes, in hotels. Aan het einde van de dag zag je overal mensen zich verplaatsen met zakken oliebollen en kratten bier. Op de Ruijsdaelkade stond een hopeloze file van domme mensen die dachten met de auto naar het Museumplein te kunnen.
J en ik hingen bij hem op de bank met restjes wijn en dekentjes en keken ernaar. ‘Laten we even gaan slapen,’ zei J zelfs. Maar toen vond hij ineens een vragenspel en zaten we alsnog het jaar te evalueren. ‘Wat had je anders gedaan, met de kennis van nu?’
Vanaf elf uur begon het serieus te regenen, maar dat ontdekten we pas toen we al een flink stuk zonder paraplu op weg waren naar het Museumplein dat lekker druk en drassig was. ‘This is the time control team’ deed een stem scifi-achtig en toen begon het aftellen, met daarna behoorlijk goed laservuurwerk. Tegen die tijd was ik wel hyped en sprong opgewonden in J’s armen, alsof die hele jaarwisseling een grote verrassing was. Daarna belde de jongste dochter zomaar op en die zei wel vijf keer ‘mama’ op de manier zoals alleen zij dat zegt en dat was pas echt een verrassing.
Dus nu is het 2024 en heb ik behoorlijk veel zin om lekker hard aan het werk te gaan.
