Wat er in het oerwoud gebeurde

Ik zat in de bamboe toren in Colombia over het oerwoud uit te kijken. Het was het einde van een prachtige dag, de toekans vlogen over. Ik was nergens anders dan daar.

En toen zakte J op één knie. Dit gebeurt niet, dacht ik, dit kan niet, dit is niet wat ik denk.

Kruimels

Zeven jaar geleden kwam J in mijn leven, op een vrij onmogelijk moment. Na die eerste verrassende kus in de Jordaan, zei ik hem meteen dat ik geen relatie wilde. Ik stond nog tussen de brokstukken van de scheiding met de vader van mijn kinderen, ik moest mijzelf zo ongeveer opnieuw uitvinden.
We kregen toch een relatie – die nog lang geen relatie mocht heten van mij. Ik gaf J de kruimels van mijn liefde en mijn tijd. Ondertussen hadden we het ook vrij geweldig met elkaar. We maakten reisjes, zagen eindeloos veel films, praatten nachtenlang. Mijn lichaam wilde wel een relatie trouwens, en wel met hem.
Ik heb het in de afgelopen jaren een paar keer uitgemaakt, dat duurde nooit langer dan een paar uur. Alsof ik hem en mijzelf voortdurend moest testen, zo voelde dat. Ondertussen kreeg ik mijn leven weer op orde, langzaam raakten ook de kinderen gesteld op deze man, gelukkig is dat bij hem niet heel moeilijk. J zat naast me toen mijn moeder stierf, ik stond naast hem op nogal wat andere cruciale momenten. Het mocht inmiddels best relatie heten van mij, hij haalde het zachtste in mij naar boven
En toch hield ik altijd nog ergens een deur op een kier, een deur waardoor ik elke moment weg zou kunnen sneaken.

Daar, in dat oerwoud, was het alsof ik heel rustig opstond en die deur sloot.
‘Ja,’ zei ik. En diep in me begon het te juichen.