Misschien is het dat je besluit om een wandeling te gaan maken, door de duinen naar de zee. En dat je besluit om die wandeling samen te maken.
Je kunt daar op allerlei manieren aan beginnen: je hebt je ingelezen over de route, je hebt wel/niet de goede schoenen aan, je bent vol verwachting of juist een beetje zorgelijk of je conditie wel goed genoeg is.
Maar het licht is helder, je ziet de zee in de verte, en alles ruikt naar zomer.
Dus je gaat op pad. Samen. Misschien pak je elkaars hand, in ieder geval: je zet samen die eerste stappen de duinen in. Het zand is zacht en toch stevig onder je voeten, konijntjes zitten langs de kant van de weg te picknicken en dat licht… dat prachtige licht.
Dat blijft niet zo.
Er zijn mensen die omdraaien als de lucht betrekt, die voor de bui terug willen zijn, die denken: dan maar niet de zee zien vandaag. We hebben het toch heel fijn gehad.
En er zijn mensen die ploeteren door. Die zich nat laten regenen en weer opdrogen. Mensen die lachen om die regen en mensen die hun voet verzwikken. Er zijn mensen die elkaar bijna kwijtraken omdat de een veel sneller gaat dan de ander. Er zijn er ook die de hele tijd elkaars hand blijven vasthouden, of toch zeker als het donker wordt. Soms hoor je de zee ineens heel dichtbij, maar op andere momenten is er alleen maar mist en misschien loop je wel in een rondje.
Dus zijn er nog steeds mensen die omdraaien en lekker warme chocolademelk gaan drinken bij het beginpunt, voor ze afzonderlijk weer naar huis gaan.
Anderen lopen toch maar door. Met een beetje twijfel, een paar blaren, en soms zomaar een beetje verdrietig. Maar nog steeds samen – het werkt niet als eentje teruggaat en de ander doorloopt. Als een van de twee niet meer wil of kan moet je samen terug. Met of zonder chocolademelk. Of met ruzie.
Maar uiteindelijk, als je verder gaat, drijven altijd de wolken over want zo is dat gewoon en ja hoor, daar is ie weer: de zee die schittert in de verte. Hij komt steeds een beetje dichterbij.
Je eet samen je lunchpakketje op, het is een beetje verfrommeld in je rugzak maar het smaakt fantastisch. Sommige mensen hebben trouwens een hele picknicktafel bij zich. In ieder geval:je rust even uit; dan kijk je elkaar aan en er is er altijd eentje die zegt: ‘Zullen we weer?’
Valentijnsdag 2024, antwoord op John Denver Perhaps Love.
Voor J, mijn lieve verloofde
Één reactie op “Misschien is het”
We waren net getrouwd en liepen op de Via d’Amore, Cinque Terra in Toscane. En daar had het warm en romantisch moeten zijn, maar dat was het niet. Het water stond tot aan onze kin. Maar het maakte niet uit. Romantiek kun je los zien van het weer. We hebben heel erg gelachen om de toestand.