Verdwaald in de krochten

Op een dag kreeg mijn vader ruzie op zijn werk en had hij geen inkomen meer. Bij ons om de hoek zat het kantoortje van de bank. Mijn vader ging daar praten en toen kreeg hij een paar maanden uitstel van de betaling van de hypotheek.

Echte loketten waren er toen nog. Van de bank, van de post, van het reisbureau waar je gezellig met echte mensen door papieren folders ging bladeren.

Amorfe monsters

Nee, dit wordt geen seniorsplaining; ik dien online mijn BTW-opgave in, plan zelf de tandarts in en wat een tijdswinst dat je nooit meer voor al je research naar een bibliotheek moet.
Maar soms wordt het internet bevolkt door amorfe monsters die niks meer met mensen te maken hebben.
Hallo Meta! Lees je even mee?
Ergens heeft een algoritme geconstateerd dat mijn allerschattigste site waar ik al twintig jaar mijn boeken en elke drie dagen een blogje op plaats, spam is en dat ik eigenlijk op slinkse wijze van alles wil verkopen. Dus zijn al mijn links naar de blogjes van mijn Facebookpagina en Instaprofiel gehaald – en kan je dus ook niet meer daar mijn blogje van de dag plaatsen (probeer maar). Ik dien rapport op rapport in om het aan te vechten, maar het verwijderen gebeurt met een kracht waar niet tegenop te roeien is.
En is het zo, wil ik jullie stiekem al mijn boeken door de strot duwen? Zeker. Per jaar verkoop ik vermoedelijk vijf boeken meer in de winkel puur vanwege mijn blogs. Mogelijk minder. En een boek kost ongeveer 15 euro.

Genoeg hierover. Wil je geen blog meer missen, teken dan onderaan De Site Wiens Naam Niet Genoemd Mag Worden bij de comments op het blog in op dat ze voortaan direct in je mailbox komen. Scheelt mij weer dubbel typen.