Er zijn al dagen dat ik de lente kan ruiken. Bloesem in de boompjes in mijn straat, narcissen in alle bermen.
Mjn nieuwe lentejas hangt nog steeds ongedragen aan de kapstok, te hopen op zwoelere tijden. Maar vorige dag was er gelukkig die ene dag die een voorproefje was.
Zo zomer op het strand
Precies die dag had ik met mijn vriendin Astrid afgesproken naar het strand te gaan. We zouden ook zijn gegaan als het regende, maar het regende niet. Het was zelfs zo zomer op het strand dat we allebei verbrande wangen hadden na afloop. Niemand wist dat het zo’n mooie dag was, het was ook gewoon doordeweeks en het strand was leeg en enorm.
Het is heel uitdagend om vriendinnen te hebben die coach zijn. Astrid zei op een gegeven moment dat ze een soort mantra met me wilde doen. We gingen staan bij een houten paal en daar legden we onze jassen neer. Zo warm was het dus dat we gewoon zonder jas konden! Astrid ging tegenover me staan en in mijn ooghoek zag ik een paar mensen met honden langslopen. En natuurlijk renden die honden op ons af, prima. Maar toen tilde een zo’n kleine hond zijn pootje op en… voor we er erg in hadden… piste hij zo over mijn jas naast de paal, of eigenlijk over mijn sjaal. Ik liet de mantra voor wat ie was en rende naar voren – maar het was al te laat. Hele sjaal ondergeplast.
Het baasje van de hond was een expat van begin dertig, ze sprak alleen maar Engels. ‘It’s a hondje,’ zei ze, toen ik boos werd. ‘It is your hondje,’ zei ik, ‘and the word is sorry.’ Ze keek me verward en misschien zelfs een beetje defensief aan en herhaalde: ‘It’s a hondje.’ Dat zei ze nog een paar keer en toen ging ze er schielijk vandoor, hond aan de lijn.
Ik gooide mijn sjaal in een vuilnisbak en Astrid en ik maakten de mantra af.
Maar later dacht ik wel: dat is toch gek? Stel, je hebt een hondje en dat hondje plast over iemands sjaal. Wat zou jij dan doen?
