Moederhart

Daar staat ze. Een intelligente, jonge vrouw achter de microfoon in het universiteitsgebouw. Ze weet precies waar ze over praat. Iedereen hangt aan haar lippen.

Er studeren nog vijf andere studenten af, maar zij is de enige vrouw. De enige met een master. En ook de enige cum laude.

Downsizen

De dochter had flink haar best gedaan om het te downsizen van tevoren, de verwachtingen te temperen. ‘Het is echt niet zo belangrijk, mama en ook geen groots gebeuren. Als je niet kunt komen, geen probleem.’
Natuurlijk ben ik er. En natuurlijk is het wel belangrijk. Het is vast een reactie van haar op twee onbescheiden ouders die altijd heel graag van iets een Verhaal (ik) of een Evenement (haar vader) maken, maar de trots die in mij gloeit laat zich nu niet wegwuiven. Neem alleen al het onderwerp van haar onderzoek, dat heeft te maken met de strijd voor legale abortus in Argentinië in relatie tot baanbrekende documentaires, waarvoor ze naar Argentinië ging en praatte met heel veel filmmakers en festivals. De speech van de hoogleraar gaat over belangrijk, baanbrekend werk dat er is gedaan door haar, een geboren onderzoeker, snelle denker en met een open geest. Ze weten daar bij de uni dat ze nu ander werk doet, maar of ze alsjeblieft toch niet kan overwegen om terug te komen voor die PHD… En is ze beschikbaar voor gastcolleges? En dan hoor ik ook nog de woorden die ik elke leraar haar hele leven al over haar hoor zeggen: dat ze zo fantastisch functioneert in een groep, dat ze zo helpend is naar andere studenten en zo prettig en loyaal.

Sorry schatje, maar vandaag gaat jouw vlieger niet op. Wat ik hier zie is mega en vaagt even al het andere weg. Onze dochter, mensen, ze heet Bloem van der Linde, en ze is vanaf vandaag Master of Arts. Cum laude, ja.