‘Als wij het Suikerfeest vieren, dan denken we ook altijd aan onze overledenen,’ zei de Pilatesbeul.
Hij had ons net veel en lang au-au-au dingen laten doen met buikspieren en planks, want ‘Dit is de week van het Lijden.’ Zelf lijdt hij ook door de Ramadan, dat krijgen we elke week te horen. Niet-eten is natuurlijk zwaar.
Zoveel paastafels
Maar nu was de les klaar en mochten we stretchen en uitrusten. Dat stretchen moest ‘vanuit ons hart’ en daarom begon hij dus over die overledenen. ‘Jullie hebben vast ook zulk soort rituelen. Denk aan iemand die er niet meer is, zet je hart open.’
Mama, dacht ik, want ik ben een uberbrave leerling. Mijn lieve moeder Maria de Vogel, dit wordt alweer de vierde Pasen zonder jou. Zoveel Paastafels en Paastafelkleden en boterlammetjes en kuikentjes en matses natuurlijk. Je hebt het me goed geleerd, zei ik woordeloos, we gaan het leuk hebben hoor mama, deze Pasen. Ik maak een Maria-tafel. En de kinderen komen allemaal, fijn he?De Pilatesman liet ons de child pose innemen. En om ons nog meer te laten ontspannen vanuit het hart zette hij er muziek bij op. Ave Maria, in een prachtige versie van Celine Dion.
Haar liedje.
‘Je hebt me wel aan het huilen gemaakt,’ zei ik bij het verlaten van de klas. Deze leraar staat dan altijd bij de deur om iedereen nog even een persoonlijke bemoediging mee te geven ‘Ik ben trots op je.’ ‘Je hebt hard gewerkt.’ ‘Ik zie echt progressie.’ Eigenlijk denk ik dat ik daardoor elke week weer die marteling doorsta, hongerig naar zijn beloning. Maar nu was hij totaal niet onder de indruk van mijn tranen. Hij knikte alleen. ‘Ze is bij je,’ zei hij monter, ‘je moeder. In de hemel. Of hoe jullie het noemen.’
