‘Het is erg gesteld hè, met de ontlezing van jongeren.’ Ernstige gezichten erbij, alsof het mijn schuld is.
Alsof wij jeugdboekenschrijvers al die tijd op een andere planeet hebben gewerkt en nu ontdaan opschrikken van het zoveelste onderzoek.
Literatour
Het is een probleem met veel oorzaken; nou goed, eentje dan: dat er nog steeds zoveel scholen zijn waar jongeren op hun dertiende, veertiende ineens na De Boomhut De Avonden moeten lezen. Alsof er niet een rijk aanbod aan young adult is, speciaal voor die doelgroep.
Maar ik heb niet zo’n zin in dat huilen met de wolven. Beter focussen op wat er wel allemaal gebeurt. Zoveel campagnes van CPNB, Stichting Lezen, al die bloggende en vloggende leraren, BookTokkers, de boekwinkels, uitgeverijen, extreem gepassioneerde bibliothecarissen.
Zo is er de Literatour. Dit jaar trok ik, met nog heel veel andere schrijvers, langs middelbare scholen, met mijn boeken in de hand. Dat viel soms niet mee. ‘Ik heb ze geprobeerd voor te bereiden, maar ik kreeg alleen maar gapende gezichten: saai!’ mailde een docent Nederlands. ‘En schrijven doen ze ook niet.’
Daartegenover staat de school waar ik gisteren was. Op het Ostrea Lyceum in Goes heeft de mediatheek (waar de bibliothecaresse bijna elk kind persoonlijk kent) de warmte van een veilige huiskamer, waar je even met een boek kunt schuilen op de lekkere bank. Daar ontving ik een aantal klassen. Er lagen stapels van mijn boeken, voor mij broodjes, fruit, kannen koffie en thee, een cadeautje. In alle klassen hadden de leraren Jona voorgelezen. Een van de leraressen was eigenlijk vrij maar kwam speciaal naar school, met haar pasgeboren baby. Door de hele school hingen posters en en weetjes over mij. Bij elke klas werd voor de mooiste vraag een gesigneerd boek van mij cadeau gedaan. En vragen waren er in overvloed. (Leukste vraag: ‘Als u in een time loop altijd in een van uw boeken zou moeten wonen, welk boek zou dat dan zijn?’).
Applaus dus voor het Ostrea Lyceum. En via hen voor al die andere geweldige wolven die niet huilen maar zingen. Ook voor de school met die kinderen die nooit schreven trouwens. Met rode koontjes hebben ze lappen tekst zitten schrijven, uiteindelijk.
