Astrid en ik gingen met onze dochters naar het Spanish Film Festival in Tuschinski.
Wij kennen elkaar sinds we in 1986 propedeuse Spaans deden aan de Universiteit van Amsterdam. Ik deed die studie uit verlangen naar Latijns Amerika, Astrid vanwege familie in Spanje. Zij kwam uit een dorpje in Brabant, terwijl ik al helemaal gewend was aan het leven in de grote stad.
Tuschinski
Maar hoe het leven gaat. Astrid werd zangeres, trouwde met een salsalegende en ging wonen in Venezuela. En ikzelf belandde, na nogal wat omzwervingen, uiteindelijk op het Spaanse platteland.
En nu zijn we weer terug in Nederland, Astrid logeert nu bij me in Amsterdam en we zitten samen in Tuschinksi, alsof er niks is veranderd.
Het is een film die zich afspeelt in Spanje in de jaren zeventig, toen homeseksualiteit daar nog verboden was. Er is een moeder met een zoon die tot haar grote schrik optrekt met een bonte groep queer activisten. Zo kort geleden nog maar, we zitten allevier ademloos te kijken. Ook onze gay/bi dochters die deze recente geschiedenis amper kennen.
Alle gruwelijke dingen gebeuren, zelfs ‘genezing’ met elektroshocks. Maar uiteindelijk is het moederhart groter. Er is een staande ovatie voor de makers en daarna hollen onze dochters het nachtleven in.
Astrid en ik blijven daarentegen als een van de laatsen in onze stoelen zitten. De nachtelijke stad zingt en zindert als we, net als vroeger onophoudelijk pratend, terugfietsen naar de Pijp.
