‘Ze vertonen Stop Making Sense in Paradiso,’ zegt J enthousiast. ‘Ga je mee?’
Ik ben dus met een Paradisoman. Een Melkwegman. Een man die tot rust komt als hij in een volgepropt zaaltje staat met een biertje in zijn hand en een bandje op het podium. Hoe lang kan je daarmee doorgaan? J is nog van de eerste lichting Paradisogangers, die gaan daar nooit meer weg.
Psycho Killer
Stop Making Sense… pieker ik intussen. Wat was dat ook alweer? Ik wil natuurlijk graag een coole rockchick lijken, maar stiekem moet ik het googelen. O ja, Psycho Killer. Ik was toen 18 en zat middenin mijn eindexamens. Doe Maar ging ook stoppen dat jaar, dat maakte net even iets meer indruk. Want ja, ik was een kameleontische puber. Stond met wijde pijpen en een glittertopje dat de hele tijd afzakte te dansen op Madonna; de dag erop zag je me met een PLO-sjaal pogoënd bij The Jam.
Maar vanavond is het dus dansen bij de concertregistratie van Talking Heads , die volgens J (en die kan het weten) geldt als een echte cultfilm. Nog in de rij voor de deur is J al vier keer begroet en omhelsd. Ook binnen lijkt iedereen elkaar te kennen en iedereen kent bovendien alle liedjes, zowel de oude als de jonge fans. Dat voelt toch een beetje als de reünie van de school waar je zelf niet op gezeten hebt.
Maar de film is amazing en daarna is er een deejay, zomaar op de woensdagavond. Alsof je bij de school waar je niet op zit uitgenodigd bent voor het eindfeest. Er is wat simpel licht en Blondie zingt Heart of Glass. Om ons heen wordt druk gedanst en ook gezoend en J lijkt soms 18 als hij danst. Ik kan me nu heel goed voorstellen dat ik de date ben van deze jongen, die mij net ten dans heeft gevraagd. En Talking Heads je nieuwe lievelingsband.
Letting the days go by, zingt David Byrne en we kijken elkaar aan terwijl we dansen. Maar er is juist helemaal geen tijd verstreken.
