Vandaag wordt mijn oudste dochter 27 jaar, dat is bijna zo oud als ikzelf was toen ik haar moeder werd.
Ze is minstens zo gepassioneerd aan het werk voor de kunsten als ik toen, ook is ze zoals ik toen aan het samenwonen met een leuke man – met een kat om het echt te maken. En ook dit herken ik: veel investeren in vriendschappen en reizen.
Maar daar houdt het op, de vergelijking.
Zilverachtig
Hoe meer ik schrijf, hoe meer synesthesie in mijn brein. Als ik denk aan de Anna van 27 en de Bloem van 27 zie ik totaal andere kleuren. Ikzelf bruinrood, zij zilverachtig.
Ze lijkt nuchter en rationeel, die vrouw, al is ze dat lang niet altijd, ze is ook nog steeds een heerlijk kind en ook een puber, wat ze misschien wel altijd blijft. Ze is gek, wild, loyaal, door haar ouders zowel gevoed als belast (zoals dat gaat, maar bij haar voel ik het zo duidelijk). Ze is sterk en ook kwetsbaar. Ze is ten diepste lief.
En verder is ze gewoon wie zij wil dat ze is en zijn dit allemaal observaties van buitenaf.
Wat ze in ieder geval wil zijn, is bescheiden. Zelfs toen ze laatst via haar werk urenlang tijd doorbracht met twee koninginnen, twee koningen en een prinses, blies ze niet hoog van te toren – terwijl ze zich (gelukkig) heus wel realiseerde hoe bijzonder het was.
Ik ben natuurlijk veel meer een opschepper, en vandaag, op haar verjaardag, kan ik het niet laten om eindelijk deze foto met jullie te delen. Kijk die meid nou eens leuk lachen samen met Maxima in het pluche.
