Consolation food

‘Je timing klopt niet helemaal,’ zei de leesconsulent.

Ik had net een paar hete uren op een school achter de rug. Laatste dagen voor de vakantie, de kinderen waren niet voorbereid, hadden sowieso niet echt zin in een schrijver.

Ik hou van je. Ik hou van je.

Natuurlijk, er waren ook kostbare momenten. Zoals die Harry Potter-achtige jongen die mijn boek Jona wilde bestellen want ‘Het lijkt me echt heel interessant, dit boek.’ Of dat ene meisje dat songteksten schreef en daar zelf met haar gitaar bij zong. ‘Ik heb nu zoveel ideeën voor nieuwe liedjes gekregen,’ zei ze. Om me vervolgens te vertellen over haar geheime liefde. ‘Niemand mag het weten want ik word gepest en ik wil niet dat hij daar last van krijgt.’ Ze liet de berichtjes lezen. ‘Ik hou van je.’ ‘Ik hou van je.’ We praatten ook nog een tijdje over dat pesten. Het was daar niet voor iedereen veilig, op die school. Er waren nare momenten, ook bij mij in de les. Iets met racisme (niet tegen mij). En dan gebeurde het dus dat ik volgens de leesconsulent -die overigens vrij geweldig was maar zij zat daar slechts als toehoorder- niet adequaat reageerde, dus dat ding met die timing. Daar had ze helemaal gelijk in.
Het is jammer dat nare dingen altijd zwaarder wegen dan complimenten.

Ik nam de trein de andere kant op: naar mijn liefje in Vlissingen in plaats van Amsterdam. Lekker eten maken is voor mij altijd de beste zelfcare dus ik ging naar de viswinkel, er waren net weer nieuwe bodemmosselen. We aten ze buiten, tussen zon en meeuwen. J had er nog een gezellige Zimbabwaanse wijn bij.