Het is een beetje four weddings and a funeral dezer dagen.
Om te beginnen is er de zonnewende, of Litha zoals de heksen het noemen. In combinatie met volle maan is er nu al dagen een enorm krachtige mannelijke (de zon) energie. Als Mathilde nog had geleefd was er dit weekend zeker een heksenkring geweest.
Klaprozen
Mijn vriendin N, via wie ik Mathilde heb leren kennen en die nog veel vaker rituelen met haar deed, was in Frankrijk om half zes opgestaan en was in haar geest gaan pootjebaden in de plassen van het nachtelijk onweer terwijl ze joehoe riep over de stille velden, ‘eerst zacht en toen steeds harder. Alleen.’
En in de sterke zonne-energie trouwde mijn ex op het strand. Het was een groot feest, met een stralend bruidspaar en onze dochters en die van haar als een soort bruidsmeisjes in prachtig zeegroen. Het is niet niks als je ex trouwt, dat leidt tot allerlei gedachten over vergankelijkheid en herinneringen die als doornroosje wakker worden gekust.
Maar J was erbij, op dezelfde onnadrukkelijke manier als toen mijn moeder overleed.
En dat is dus ook nu. Het begin van de week waarin, vier jaar geleden, mijn lieve mama zachtjes stierf, een week die ik nog bijna dag voor dag kan reconstrueren en die voor mij wordt gespiegeld in alle klaprozen die nu overal in de berm zo helrood bloeien.
En de zon die schijnt en schijnt.
Één reactie op “Joehoe”
Ooit was ik zonder dat ik het wist, deel van een rituele bijeenkomst. We gingen naar een strand. Ik dacht dat we alleen zouden wandelen met een groep. Plotseling trok iedereen zijn kleren uit en dook poedelnaakt het water in. De maan scheen en ik bleef staan. Jammer, ik had moeten volgen. Op het water dreef een houten plank en daarop waren kaarsjes. De naakten draaiden er in een kring om heen. Het was een wonderschoon gezicht. Stom dat ik niet meedeed.