Regrets of the dying

Waar heb je spijt van? Er schijnen nogal wat standaard antwoorden te zijn die stervende mensen geven op deze vraag (trouwens een klotevraag om te stellen aan iemand die toch al doodgaat, maar dat terzijde).

Te hard werken. Teveel geleefd naar andermans standaarden. Te weinig Ik hou van je gezegd. Te weinig genoten. Maar ook: geen zonnebrandcrème gebruikt – dat valt dan in de categorie: te weinig voor mijn fysiek gezorgd.

Witte nomade

Ik ben niet van plan om op korte termijn dood te gaan, en ik heb ook van weinig spijt. Zelfs niet van de fouten die ik heb gemaakt – ik deed ook maar mijn best. En op dit moment gaat het echt goed met prioriteiten: ik schrijf hard, ik geniet dagelijks van elk klein ding zoals de bloemetjes op mijn balkon of de zachtheid van mijn bed, ik zeg wekelijks wel tegen iemand dat ik van hem of haar houd.
Die zonnebrandcrème is wel een dingetje. Hoe prachtig jeugdig was mijn huid nu als ik niet als een witte (rode) nomade onbeschermd door Afrika en Spanje was getrokken. En waar ik ook wel eens spijt van heb is dat ik niet eerder in mijn leven in therapie ben gegaan. Met een psycholoog als vader en een therapeut als moeder leek me dat lang niet nodig. Maar kinderen van de tandarts moeten ook hun eigen tanden poetsen.
Zo was ik laatst proefkonijn bij mijn zus die EMDR aan het leren is. Ik dacht dat ik het trucje wel snapte en had een overzichtelijke nare herinnering uitgekozen om mee aan de slag te gaan. Wat ik niet had verwacht: dat de reset van het brein zo goed werkte. De herinnering verloor al zijn zwaarte en datgene waar hij voor stond ook. Ik zoek en zoek in mijn hoofd maar nee, het is echt heerlijk opgeruimd daar.

Love my therapists.