Er was iets helemaal anders dan anders, deze zaterdag op Amsterdam Amstel. Eerst dacht ik alleen maar: wat veel mooie, lief kijkende mensen vandaag. Wat een fijne sfeer. Toen dacht ik: is er soms een lhbtq-ding in de Arena?
Maar iedereen bleef zitten in de trein naar Utrecht, net als ik. Ik ging daar schrijflessen geven.
Tranen
Utrecht Centraal was een en al regenboogvibe en in de hal stonden mensen in drag anderen heel profi op te maken bij een enorme stand. Maar toen had ik het inmiddels door: het was Pride in Utrecht.
Pride in Amsterdam is groot en niet te missen. In Utrecht had het nog iets hippie-achtigs ongedwongens. Zoveel mooi geklede mensen, iedereen was zo jong en zo blij. Ik appte mijn dochter die daar woont, maar die was allang ergens aan het feesten. Vandaag was ze ook gay of misschien wel bi en misschien zijn we dat wel allemaal en altijd. Alles ontroerde me, terwijl ik naar mijn leslocatie liep: de zingende bootjes in het water, hoe aardig iedereen voor iedereen was, de zachtheid die over de stad lag. Maar ook, al snap ik heus wel dat dat commerciële redenen heeft, dat de Primark regenboogtassen had vandaag en Albert Heijn een poort van regenboogballonnen. Being your true self = priceless adverteerde Mastercard. Toen ik bij het leslokaal kwam, liepen de tranen mij over de wangen. ‘Wat een geluk dat we hier zijn vandaag,’ brabbelde ik tegen de studenten.
Het is lang geleden dat ik zo trots was op mijn land, dat ik weer snapte waarom ik hier wil wonen en nooitnooitnooit ergens anders.
