‘Ik moet even een monoloog houden over s**s,’ zei ik tegen J.
We hadden net een film zitten kijken voor zijn werk, iets heel heftigs over een gezin waar de grenzen totaal door de war waren geraakt.
Zestig jaar
J ging meteen rechtop zitten, keek misschien wel een beetje gealarmeerd. Maar met monoloog bedoelde ik ook echt monoloog. Dat was getriggerd door de film maar ook door een talk die ik laatst zag van de Franse therapeut Esther Perel. Over hoe de s**sualiteit van vrouwen eeuwenlang is geassocieerd met voorplanting en in het grootste deel van de wereld nog steeds. Alleen in dit kleine deeltje van waar wij wonen is het daarvan ontkoppeld en gaat het in plaats daarvan puur om het plezier. En die verandering is dus ontstaan, zei Esther P, in de afgelopen zestig jaar.
Zestig jaar! Dat is bijna mijn leeftijd. En ja, mijn moeder liftte mee op de Tweede Feministische Golf en bij ons thuis lag de “S**stant”, een vooruitstrevend tijdschrift, maar reken maar dat mijn moeder ook gevormd was door die van haar. En dat ze haar dochter onbedoeld een dubbele moraal meegaf. Zoals zoveel ouders in die tijd. Daarom hebben de vrouwen van mijn generatie ook al die MeToo- verhalen.
En was ik zelf dan zo vrijgevochten? Nee, natuurlijk, bedenk alleen maar: hoe die cl*toris precies in elkaar zit weten we ook nog maar iets van twintig jaar.
Het is enorm bemoedigend om te zien hoe jonge vrouwen van nu hun se**sualiteit claimen, het gaat echt snel nu. Aan de andere kant: kijk een paar afleveringen van de S**szusjes of leg je oor te luisteren op het gemiddelde schoolplein van de middelbare en je weet: we zijn er nog lang niet.
Daarom dus die monoloog. J vond het een goed verhaal. ’Ik vind het wel een onderwerp voor je blog,’ zei hij zelfs. Dat schrijf ik liever zonder asterisken, maar ik probeer Meta-gezeik te voorkomen. Wat mijn punt alleen maar sterker maakt.
