‘Voor mij gaat liefde over overgave,’ zegt de vriendin. Ze heeft me net op de tweede gin-tonic getrakteerd.
‘Voor mij over onafhankelijkheid,’ zeg ik.
Zweefmolen
We zitten op de Parade in Utrecht. Als ik een reisgids zou schrijven over Amsterdam in de zomer, zou ik zeggen: ga naar Kwaku, ga picknicken in een park, ga op safari in Noord, en zelfs: ga wandelen op Zorgvlied – allemaal dingen die ik zelf de afgelopen weken heb gedaan. En ga naar de Parade, in Utrecht is die het intiemst.
Dat doen wij vandaag. We zien drie voorstellingen en gaan niet in de zweefmolen. In ieder geval een van die voorstellingen is ontroerend mooi: iets met jonge dansers, robots en een harp. ‘Ik heb een bloedhekel aan harp,’ heeft mijn vriendin net gezegd, maar deze voorstelling doet haar meteen van mening veranderen.
En daarna valt de avond, de lichtjes gaan aan op het grasveld en ach ja, de liefde. Allebei weer in een relatie en blij. Vanwege de overgave, of juist vanwege het onafhankelijke. Het een is niet beter dan het ander, daar komen we al snel op uit. Liefde is een soort vloeiende lijn die door je leven loopt en steeds verandert.
De avond is nog steeds zwoel als ik naar huis fiets, de terrassen net nog vol. In mijn straat schreeuwt een man alleen, hard en eng. Met ogen in mijn rug zet ik mijn fiets op slot. Mijn bovenburen kom ik tegen op de trap, ze zeggen dat ze me goed in de gaten hielden door het raam heen en nu de politie gaan bellen omdat die man helemaal doordraait. Ook dat is Amsterdam, ook dat is liefde.
