Tradities en rituelen. Dat zijn mijn piketpaaltjes door het leven.
Daar heb ik het over met mijn vriendin die langskomt op Texel Of het nou het eten op dinsdag is of de jaarlijkse week in de bossen van Texel, ik maak het betekenisvol. ‘Maar,’ zeg ik haar, ‘daar zit ook een tegenkant aan.’
Heimwee
Noem het melancholie, noem het afscheid, noem het missen. Het voelt vooral als heimwee maar dan niet naar een huis maar naar een staat van zijn. Het een kan niet zonder het ander. Als kind moest ik al zo huilen na een vakantie op Texel, de hele terugtocht lang. Dat is niet overgegaan.
Het zit zo. Eerst komt het lange verheugen. Dan het genieten, het koesteren. Dat is heel zintuigelijk en ik kan het echt goed.
Maar dan komt VOORBIJ en dat is dus een woord dat ik niet eens kan opschrijven zonder buikpijn. Natuurlijk, er is napret en de wetenschap dat je afscheid moet nemen om terug te komen, bij mensen en bij plekken. Dat je dat terugkomen sowieso gaat doen. En er is het geluk dat je – zoals nu – weliswaar weggaat van een fijne plek maar dat je echte huis en je echte leven ook warm en zinderend zijn.
Dat helpt niet.
Ik mis mijn dochters, ik mis het buiten leven met de sterren, de wind en de zon, de eindeloze gesprekken, ik mis de spirit van mijn moeder, ik mis zelfs het sjouwen met boodschappen, het fietsen met tegenwind en het eindeloos koken en weer afwassen.
Vasthouden. Daar ben ik goed in. Loslaten heb ik zo zoetjes aan wel geleerd. Maar er is dat moment ertussenin… niet te doen.
