Eer van je werk. Ik zat op de fiets en dacht een soort variatie op Marie Kondo. Als je te weinig eer van je werk krijgt, doe het dan niet.
Nu is dat altijd wel een beetje ingewikkeld bij de zomerscholen waar ik voor het zesde jaar schrijfworkshops geef. Kinderen met achterstanden, veel nieuwkomers, taalproblemen en “rugzakjes”. 100% niet-wit.
Erbarmelijk
We gaan nu voor de vierde keer een boek maken maar eerst moeten we de verhalen nog ophalen. Dat is best een klus met al die super korte spanningsbogen.
Maar dan is er die jongen van twaalf die opgroeit in de buurt waarover nu.nl schrijft: “De openbare ruimte verkeert hier en daar in erbarmelijke staat. Maar de armoede, werkloosheid en criminaliteit onder jongeren vragen meer dan een opknapbeurt.” Ook dat is Amsterdam.
Die jongen schrijft dat hij wil dat de burgemeester alle drugs verbiedt. En dan vertelt hij hoe hij met zijn broertje van vier buiten aan het spelen was, hij moest babysitten. ‘Die lege killa’s liggen overal in het rond. Dat ken je toch, dat zijn van die potjes.’ Killa snus bedoelt hij, ik moest het opzoeken, nicotinezakjes die je onder je bovenlip stopt. Op een onbewaakt moment zag hij hoe zijn broertje zo’n potje had opengemaakt en leeg probeerde te likken. ‘Dus nu mag hij niet meer naar buiten van mijn ouders.’ Daarom moet de burgemeester dus drugs verbieden, zegt de jongen. ‘Maar ja,’ verzucht hij gefrustreerd, ‘ de burgemeester van Amsterdam is dus Geert Wilders.’
Op de fietstocht terug naar mijn beschermde buurtje denk ik niet meer over de persoonlijke ‘eer’ van mijn werk. Mijn hart gaat uit naar een lieve, boze jongen van twaalf en zijn broertje die niet meer kan buitenspelen.
