Ik ben dus halfblind, als in: zonder bril kan ik eigenlijk niets typen. En warrig ben ik ook. En soms te snel.
Daarbij heb ik een geweldig maatje, die me soms tot tranen toe aan het lachen maakt – en dat is autocorrect.
Hoogpolig!
Pasta met haarballen, wat ik mijn kinderen wilde voorschotelen, is zonder mij&autocorrect natuurlijk pasta met garnalen. Dat mijn vader harington is betekent gewoon dat hij jarig is, logisch toch? Ik snap wel dat mijn vriendin heel nieuwsgierig is naar dat ‘hapje stennis’ dat ik haar wil voorschotelen (hapje eten). Tegen mijn zus vertel ik dat ik as we speak een ‘spektakel’ bak (speltcake). ‘Hoogpolig!’ juich ik naar mijn dochter in plaats van ‘Hoihoi’. Op haar vakantiefoto’s in bikini reageer ik met: O meis dat zie er zo dikbuikige’ (prachtig uit – hoe dan, autocorrect???). Met de andere dochter bespreek ik de mogelijkheden van een paardrijtocht:
‘Kan ze een buitendeur?’
‘?’
‘Sorry ik bedoel Buiten Rut’ (sic)
Tegen weer een andere vriendin heb ik het over ‘flirts checken’ en ze is een beetje bezorgd over mijn relatiestatus; gelukkig bedoel ik ‘ff iets checken’.
Ik schop verwarring richting opdrachtgevers als ik zeg dat het ‘leesplankje’ eraan komt (lesplan). En ‘Leeft!’ als ik ‘Perfect’ bedoel, is ook wat wonderlijk. Maar ‘tweedetail’ is natuurlijk gewoon tweetaligheid, duh! Iemand die Diet heet ‘dooier’ noemen is bizar. Ronduit pijnlijk is het als ik een ander persoon wil condoleren en ‘Gecontroleerd’ schrijf.
Intussen noem ik (Kamala) Harris alvast familiair ‘Harrie’.
En dan heb ik het nog niet eens over de Spaanse autocorrect die zich er ook nog steeds mee bemoeit. Het levert onleesbaar gebrabbel op, zo is een huis bij mij ‘enablece schoon’.
Enzovoort. Zoveel dank aan alle redacteuren bij mij redden, ook de zelfbenoemde die mij met grote regelmaat attenderen op bizarre foutjes in dit blog. Het snelle hoort natuurlijk ook een beetje bij mijn bloedrijk, schreef ik laatst geruststellend ten antwoord. Bij mijn boogstijl dus. Blogstijl.
