Die paar dagen Texel per jaar zijn alsof je samen op een boot zit op volle zee. De ruimte is klein, je kunt je niet verstoppen.
Dat is natuurlijk onzin want iedereen is vrij om zijn eigen plan te trekken. De ene dochter gaat wandelen in haar eentje, de andere gaat met haar vriendinnen biertjes drinken op het strand.
Met een app in het duister
Maar de dagen zijn extra lang hier, de uitstapjes overzichtelijk en het eten en de nachten zijn steeds samen in dat kleine huisje. Ik leer mijn dochters opnieuw kennen: hoe zijn ze dit jaar, wat houdt ze bezig, zijn ze gelukkig? Dat heide calluna vulgaris heet leer ik van de meid die bioloog studeert en de andere (natuur- en sterrenkunde) haalt me ’s nachts uit bed om met een geavanceerde app in het duister sterrenbeelden te determineren. Daar straalt Orion, en daar staat Vissen.
Diezelfde sterrendochter heeft voor haar 21ste verjaardag een groot cadeau gekregen van haar vrienden: parachutespringen. Samen met vriendin Josefien die ook 21 wordt en andere vriendin Pippa fietsen we naar het vliegveldje. 4000 meter hoog gaan ze, waarvan 3000 meter dan vrije val is. Ik zie ze omlaag duiken: Dunya snel en hard, Josefien dwarrelend. Precies zoals ze zijn. Het is niet niks, ook mijn hart raast. En allemaal voelen we de symboliek: ze springen een nieuw leven tegemoet, iets met grote veranderingen in het verschiet voor beiden, en glorende volwassenheid.
Eenmaal op de grond zijn ze glanzend, stralend. On top of the world.
