Beste Boek voor Jongeren

Het doek was zwart en daarachter zat de cover van het winnende boek. Ik zat er pal voor en dacht: daar zit Erna’s boek achter. Toen herpakte ik me en dacht: manifesteer nou dat het Jona is, sukkel. Het is Jona, dacht ik, het is Jona!

Erna Sassen: Neem nooit een beste vriend

Het was het boek van Erna.

De bekendmaking van de prijs voor het Beste Boek voor Jongeren – en ook de start van de Boekenweek van Jongeren – werd gevierd met een enorm feest dat BoekTokLive heette. Tijdens de Grote Verhalenshow werden de winnaars bekendgemaakt. Er was een quiz over de genomineerden.
Mijn naam en die van Jona vielen steeds, op allerlei mooie manieren. Het gonsde om me heen, één woord ging al een tijdje rond: gegund. Het werd me gegund. Ook door Erna trouwens, die Jona twee keer had gelezen. Bloem zat naast me, ik sloeg mijn arm om haar heen, zogenaamd casual, maar eigenlijk voor houvast.
Later hoorde ik dat ik tweede was, en dat het een close call was geweest. Er kwamen twee meiden uit het publiek naar voren die zeiden dat ze zo gehoopt hadden dat Jona zou winnen, een van de twee moest een beetje huilen toen ze vertelde wat haar zo geraakt had. Dat was fijn. Dat Erna’s boek zo prachtig is, ook. ‘Jij bent de volgende,’ mimede ze vanaf het podium.
Daarna kwamen de berichtjes. ‘En?En?’ Sommigen reageerden bijna boos, weer viel de hele tijd het woord ‘gegund.’ En dat die nominatie ook al geweldig was.
Dat vond ik dus al de hele tijd. Dat laatste.

Maar later in de nacht alleen thuis voelde ik me zo raar. Ik probeerde een woord te zoeken voor dat versplinterde gevoel, maar pas de volgende dag dacht ik o ja. Teleurgesteld.

Met Erna.

Met fans.

Met Janneke Siebelink van de CPNB