Op station Den Bosch rook het naar een zachte herfst. De drommen mensen met hun koffers leken figuranten in een of andere Franse film uit de vorige eeuw.
Reizen met de trein is poetry in motion.
Ondertussen was ik ook nog overal en nergens in Zeeland voor het festival. In Colijnsplaat is het net Martha’s Vineyard. Daar moeten we zeker nog een keer terugkomen om aan het water vis te eten bij de keet van John.
Champagne
Maar met al dat gereis was ik bijna vergeten hoe tof mijn tiny house in hartje Amsterdam is. Ik heb nog een miniflesje Moët Champagne, van mijn zus gekregen op de nominatie-avond. Ik ontkurk het voor mezelf – heb ik toch 57 moeten worden om dat te doen: champagne drinken met mezelf alleen. Ik eet er frambozen bij en kijk op mijn balkonnetje naar de volle supermaan. Zie je dat, mama? Zie je dat, Mathilde? Jullie hebben me naar de maan leren kijken en nu zie ik haar heel helder zonder jullie. Helemaal terug in Amsterdam.
Mijn grote ronde tafel is nu even van mij, maar vult zich deze week met allemaal afspraken, studenten, lessen. En zondag wordt Jona gepitcht op het Nederlands Film festival.
Maar bovenal: in mijn mailbox brandt de geredigeerde versie van mijn volgende boek.
Nee, ik ga niet naar de Troonrede luisteren vandaag, en morgen ook niet. Ik ga boeken maken, tegen de klippen op. En mensen helpen boeken te maken. Het staartje champagne opdrinken – en dan keihard aan de slag.
