Op een van mijn onnavolgbare lijstjes (voor boodschappen, afspraken, planning) staat het losse woord ‘altijd’. Geen idee waarom of wat ik bedoelde, maar het lijkt mij aan iets belangrijks te willen herinneren: ALTIJD.
Ik durf het niet door te strepen, zoals andere afgehandelde zaken, want wie streept er nou altijd door?
De Negende
Daar moest ik aan denken toen J en ik dit weekend in de Dominicuskerk waren. ‘We doen de Negende van Beethoven,’ had vriendin Annemiek profi gezegd. Zij speelt bas, heel stoer. ‘Daar gaan we heen,’ zei ik tegen J. En iedereen om me heen zei: ‘De Negende, dat is toch ‘Alle Menschen werden Brüder’?
Ik weet er allemaal ook niet zoveel van, maar ik had zin in Annemiek – en in een groot orkest en een groot koor. En dat kregen we! J en ik belandden op de eerste rij en die hele symfonie kwam over ons heen als een vloedgolf en tilde ons heel, heel hoog op. ‘Het is gewoon onmogelijk om alles te spelen,’ zei Annemiek later, zo snel en zo veel als het is. Voor ons in die kerk was het diep ontroerend om alle muzikanten dat zo hartstochtelijk te zien proberen, ze onderdeel te zien worden van dit muzikale geweld. Als ik denk dat het misgaat met de wereld, geeft zoiets me zoveel hoop: mensen die hun stinkende best doen om samen iets moois te maken. Dan zie ik voor me hoe al die muzikanten en koorleden thuis als gekken hebben zitten oefenen in hun eentje. En dan zongen ze ook nog ‘Alle Menschen werden Brüder.’ Ik keek naar J, hij straalde, en dat ontroerde me ook: hoe we dat samen meemaakten.
En even was het altijd.
