Dit is zo niet sexy om te schrijven, maar ik word altijd zo vrolijk van …
… het zoevende geluid waarmee mijn BTW-aangifte naar de belastingdienst suist – en maar meteen hup de betaling erachteraan.
Boete
Deels is dat de opluchting dat ik het weer niet vergeten ben. Toen ik na Spanje weer in Nederland woonde, dacht ik nog heel naïef dat ze je een brief zouden sturen voor de BTW. Die brief kwam natuurlijk niet, de boete wel.
Nu staat er altijd wekenlang dreigend “BTW!” in mijn agenda, alsof het onwijs veel werk is maar ik ben natuurlijk maar een piepklein bedrijfje en de helft van mijn inkomen is BTW-loos. Toch vind ik het een onwijs gedoe met mijn alphahoofd. Ik reken het tot wat mijn moeder altijd zo mooi ‘de vuile vaat van het leven’ noemde: van die stomme dingen die altijd maar moeten. En heel, heel af en toe is het aanrecht even blinkend schoon – tot het zich weer vult.
Ik zeg het wel vaker: ik vind het niet erg om belasting te betalen, ik visualiseer scholen, ziekenhuizen, bijstandsmoeders (en nee, geen snelwegen of wapens).
Maar vooral word ik blij van de realisatie: ik flik het. Met mijn bloedeigen handen schrijf ik mijn hele leven bij elkaar, en mensen geven mij geld omdat ik ze help dat ook te doen. Ik ben een grote, stoere vrouw, ik zorg voor mezelf, zoals mijn moeder dat graag had gezien.
Zelf lukte het haar uiteindelijk niet en was ze armer dan ze had gewild. Maar kijk mam, progressie!
