Ik denk dat dit de eerste keer in twintig jaar is dat niemand mij heeft geboekt voor de Kinderboekenweek. Geen school, geen bibliotheek.
Daarom kon ik dus naar Napels.
Fomo
Normaal is de Kinderboekenweek een hysterische, hectische periode waarin we met een heel leger van schrijvers door het land trekken, elkaar onderweg passeren, moeier en moeier worden – en ondertussen ons geld verdienen.
Maar een jaar geleden heb ik vrij drastisch het roer omgegooid. Omdat ik al zolang niet meer voor de basisschool schrijf, ga ik nu op pad voor de boekenweek voor jongeren – en dan naar middelbare scholen.
Als ik naar mijn tijdlijn keek, daar in Napels, was het wel gek om alle collega’s zo op pad te zien, toch wel een beetje fomo.
Maar Maria van the Sound of Music mompelde in een van de vele Napolitaanse kerken in mijn oor: ‘When the Lord closes a door, somewhere He opens a window.’ Nu had ik die deur gewoon zelf dichtgedaan, maar verder had ze gelijk: er gebeurden nieuwe dingen. Berichten over Jona kwamen binnen. Nog niet alles kan ik delen, maar wel: Jona is weer genomineerd! Dit keer voor de Kleine Cervantes, een toffe Vlaamse prijs, waarbij een heleboel jongeren het gaan lezen.
Het boek is bijna twee jaar geleden verschenen en ik heb niet vaak meegemaakt dat het zo lang bleef nagloeien. ‘The gift that keeps on giving,’ zei J.
Dat vond ik zo mooi. En terwijl ik zo door Napels liep en nu door Amsterdam zingt het af en toe in mijn hoofd: the gift that keeps on giving, the gift that keeps on giving.
