Mijn eigen dokter Rossi gaat met pensioen. Vandaag doen we een rituele laatste sessie.
Bijna negen jaar heb ik lief en vooral natuurlijk leed met hem gedeeld. Een scheiding, twee verhuizingen, een nieuwe liefde, een pandemie, geld- en werkpaniek, de dood van mijn moeder, een leeg nest… ik besprak het allemaal met mijn wijze man in Amstelveen.
Een wijze man in Amstelveen
Het is fijn om een wijze man in Amstelveen te hebben, ik kan het iedereen aanraden. Al was het maar omdat hij mij vaak mijn eigen vragen teruggeeft. Een van de weinige mensen is die zich niet door mij omver laat lullen. Hij was zacht toen hij zacht moest zijn, op andere momenten juist streng, of stil, vaak grappig en met lekker veel zelfrelativering.
De laatste jaren ging ik nog maar een paar keer per jaar naar Amstelveen. Ik nam altijd een vraag mee, een kwestie, een gedachtenspinsel om samen met hem te ontwarren. Vaak zag je me later buiten verwoed aantekeningen maken om de kern van het gesprek vast te houden. Ik fietste er bijna altijd lichter vandaan.
Therapie is werken, net zoals ze zeggen over de liefde. Als ik terugkijk, heb ik vooral gewerkt aan balans. Ik leunde op anderen, dat ging soms best ver terug. Nu sta ik behoorlijk stevig op mijn eigen benen, mijn eigen grond.
Op de man in Amstelveen heb ik nooit echt geleund, dat liet hij niet gebeuren. Toch voelt het wat wiebel nu.
