‘Wil je ons vertellen over jouw eigen bloopers?’
Dat vroegen de studenten. Het was de eennalaatste les jeugdliteratuur en zij hadden mogen kiezen wat we zouden bespreken.
Intiem
Een van de redenen waarom ik deze lessen geef, is dat ik ze graag zelf had willen krijgen toen ik begon als schrijver. Het meeste heb ik geleerd door het gewoon maar te doen, soms met vallen en opstaan. Daarom vond ik dit een leuke vraag.
Ik had een stapeltje van mijn eigen boeken meegenomen. Per boek legde ik uit wat daar was gebeurd. Soms een slechte redacteur waar ik me door had laten afleiden. Of ik had teveel haast, was te eager om snel te publiceren. Een keer wilde ik een soort ideeënroman schrijven, maar waarom eigenlijk?
De studenten leefden erg mee, het voelde ook ineens wonderlijk intiem. Ik hou van kijkjes in de keuken maar dit was wel heel naakt. Gelukkig reageerden ze lief, vonden het zelfs ‘ontroerend’.
Maar later haastte ik me om het stapeltje boeken liefdevol terug te zetten in de kast. ‘Jullie zijn helemaal goed zoals je bent, hoor,’ fluisterde ik.
Bloopers is een stom woord. Je struikelt je door leven, liefde en werk. En juist de imperfecties zijn charmant, de dingen die niet kloppen.
Zoals wat ik zag op de fiets op weg naar huis: een vis in de lucht.
