‘Ik zou nooit jouw beroep willen hebben,’ zegt mijn dochter altijd.
Ze heeft talent, vermoed ik, maar vindt het schrijversbestaan ‘veel te eenzaam’. En dat is het ook.
Dynamiek
Voor mij geen collega’s om ’s morgens koffie mee te drinken en te roddelen. Geen baas om bij te klagen en je deadlines te bespreken. Niemand die op dagelijkse basis meedenkt, meehelpt, alleen twee opdringerige katten.
Het is de collateral damage van mijn lievelingsberoep. Ter compensatie loop ik nooit in een of ander huispak maar doe juist lippenstift op en altijd leuke kleren. Maak mooie lattes voor mezelf, doe kaarsen aan en muziek.
En ik ben altijd opgewonden als ik met de trein moet voor lessen of research, helemaal als dat in de spits is. Dat je dan aankomt op het station en je ziet: iedereen is al bezig, de wereld draait volop. En daar hoor jij dan bij!
Het is het tegenovergestelde van het tredmolengevoel dat de meeste mensen in die spits natuurlijk hebben. Afgestompt, lichtgeraakt, doodmoe.
Ik niet. Ik drink de dynamiek in.
Daar loop ik dan met mijn zilveren tas en mijn koffietje met dynamische stappen, zo blij te zijn dat ik in de grote stad woon en niet meer in de binnenlanden van Zuid Spanje.
Het doet denken aan hoe diezelfde dochter vroeger altijd ‘grondstewardessje’ speelde. Kijk mij nou eens gewichtig zijn.
