Het ritme en het glijmiddel

Ik vergeet het altijd weer. Het venijnige staartje.

Even de tijdlijn, voor het kleine groepje nerds dat achter de schermen wil kijken:

• Nadenken over een boek: duurt maanden, dag en nacht
• Eerste versie schrijven: duurt ook maanden, ik werk elke dag
• (na eerste lezing door uitgever) tweede versie schrijven: maand of drie
• (meelezers, research check) derde versie schrijven: maand of twee
• Redactierondes (minstens twee keer heen en weer): maand of twee
• Eindredactie, corrector
• Drukproef

Scherpe Anna

Ik vind alles leuk, behalve dus die eindredactie. Schaamteloos wordt mijn rommeligheid blootgelegd: honderden overbodige stopwoorden, vage verwijzingen, dingen die net niet kloppen zoals: Ik draaide me om. Jaleesa knikte en zei… (corrector: ‘Als de hoofdpersoon omkijkt kan hij niet zien dat ze knikt’). Om maar niet te spreken van typo’s, spelfouten (ik beschouw mezelf als een goede speller – not) en, zodra het de drukproef wordt, rare afbrekingen en inspringingen.
De jonge vrouw op de uitgeverij heet ook Anna, ‘scherpe Anna’ noemde haar redactiecollega haar en ik moest meteen denken aan dat gedicht van Brecht: ‘Meine Schwester ist schön, ich bin praktisch. Sie ist etwas verrückt, ich bin bei Verstand. Wir sind eigentlich nicht zwei Personen, sondern nur eine einzige. Wir heißen beide Anna…’
Bij vlagen maakt ze me wanhopig, dan voelt het alsof Scherpe Anna het ritme en het glijmiddel uit mijn teksten haalt, soms laten we daarom een raar stopwoord gewoon staan; maar het is een heel gedoe.

Deze week was het eindelijk zover. De drukker stond in de startblokken voor de cover, die nog deze week af moest. ‘JA,’ riep ik, riep de vormgever, de redacteur, de uitgever. ‘Nee,’ zei Scherpe Anna. Stond er gewoon nog een typfout op de flaptekst…