Meer dan tien jaar geleden werd ik geïnterviewd door Paul Rosenmöller, hij had zijn huiswerk goed gedaan.
‘Op je site staat: Ik zou doodgaan zonder boeken,’ zei hij, ‘meen je dat?’ Ik begon een beetje te lachen, relativeerde het en later verwijderde ik het zinnetje van mijn site. Hoe pathetisch.
Ontregeling
Toch ga ik die zin weer terughalen. Boeken, kunst, muziek, toneel. Niet alleen ik zou doodgaan als ze ineens verdwenen, maar de hele maatschappij zou instorten. We zouden er niks meer van begrijpen, we zouden verdrinken in misère en lethargie.
Deze maand alleen al werd mijn leven een heleboel keer gered, of op zijn minst verdiept. Door te kijken naar Return of the king: een voorstelling van een zoon over zijn Turkse vader. Door nogal wat films te zien samen met mijn filmliefje zoals dit weekend een documentaire over een gezin in een huis vol draken. En gisteren botste ik in volle vaart tegen het werk van Miriam Cahn, bij een van de gruwelijkste tentoonstellingen ooit. Ook was er deze maand een lied dat een vriendin me liet horen waar ik van moest huilen zo schrijnend en ja, ik las ook boeken die me ontregelden, zoals Zoethout van Marita de Sterck.
Ontregeling moet! Kunst (muziek, boeken) is de drank uit de heksenkookpot die maakt dat je scherper gaat kijken. Soms, zoals bij de expositie gisteren, voelt dat bijna als een hersenschudding, alles knettert even door de war.
En soms is een beeld, lied of tekst juist heel zacht en troostend, als een kus. Maar ook dat moet. Want wie kan er nou leven zonder kusjes?
Schilderij van Miriam Cahn
