Mijn lichtjeshuis

De wereld staat in brand en wij versieren de kerstboom.

Sterker nog: ik versier mijn hele huis, als was ik een gezellig Jordanees vrouwtje, met overal lichtjes, zelfs aan mijn balkonnetje. En er zijn de hele tijd cadeautjes en kinderen en liedjes en ik kan bijna niet ophouden met dingen bakken.

Gelukskaart

En ja, ondertussen in Amerika. In Rusland. In Syrië. In Oekraïne. In Gaza.
Alsof ik kijk door twee brillen, eentje zoomt in binnen de muren van mijn lichtjeshuis, het lijkt bijna manisch hoe gelukkig ik daar bezig ben met mijn geweldige leven. Maar dat huis is één kleine ster in een verder inktzwart universum. Daar is zoveel duisternis waar je niet te lang naar kunt kijken zonder zelf uit te doven, er zijn nogal wat dementors in de weer.
Ik weet niet waarom ik nou juist hier woon, in dit veilige huis, waarom ik de gelukskaart heb getrokken. Ik bedoel niet dat het mij verplicht tot iets, al denken velen daar anders over – en dat snap ik ook.
Wat ik wel zou willen: dat mijn armen vleugels waren. Hele sterke, hele lange vleugels.
En ondertussen koesteren dat mijn huis dat sterretje is. Dat iedereen die het passeert een beetje warm, een beetje zacht, een beetje gevoed, een beetje op adem.