Het gaat goed met het loslaten.
Deze week las ik voor het eerst voor uit mijn nieuwe boek. Ook hield ik er een vlammend betoog over bij een paar groepen pubers, dat ging iets minder goed.
Glazige veertienjarigen
Of nouja, het ging goed in de zin van dat ik dat praatje volijk kon houden. Maar geen van al die glazige veertienjarigen wekte de indruk meteen naar de boekwinkel of bibliotheek te gaan rennen. Hoewel, je weet maar nooit.
De boekwinkels daarentegen hebben Waar ben je warm omarmd. Wat me er weer aan deed denken hoe afschuwelijk dat was tijdens corona, dat dan je boeken zo hard dood vielen. Soms zag ik het letterlijk liggen door de etalage – alleen niemand kon erbij.
Als je een boek de wereld in hebt geschopt denk je altijd dat iedereen om je heen dat onmiddellijk gaat lezen. Zoveel dank aan de eerste acht lezers, die dat ook echt deden, jullie staan hieronder in een eregalerij. Mijn dochters onder anderen, die bij hoge uitzondering van tevoren niks gelezen hadden (daar maak ik geen gewoonte van). ‘Ik proefde heel veel lagen in je boek, zo veel verhalen en gevoelens,’ schreef de een. De ander zei: ‘De kracht zit in de personages, daar ging ik echt van houden.’ Mijn zus had er zelfs van gedroomd, weer een andere vriendin had het over ‘lekker langzaam, steeds een stukje proeven.’
Ja, dat proeven. Ik heb een taart gebakken en nu, goddank, wordt ervan gegeten. Niks zo droevig als ouwe taart.
