Spannend. Erotisch. Grappig. Als een boek van mij met kracht zo zou worden gepromoot, zou iedereen torenhoge verwachtingen hebben.
Dat is al helemaal zo bij Babygirl, van Halina Reijn,. Om mij heen: fans en haters. Maar wat vond ikzelf eigenlijk?
Souverein
Babygirl gaat over een carrièrevrouw die een onderdanige seksrelatie heeft met haar stagiair. Dat vinden de mensen feministisch.
Maar dat is het niet. Ik deed een gedachte-experiment: wat als de vrouw een carrièreman was en de stagiair een vrouw? Dan misschien eerder, want er zijn in deze film twee personages die soeverein zijn: de stagiair en de echtgenoot, de mannen dus. En daartussenin zit een duidelijk gewonde vrouw (er wordt iets gemompeld over een sekteverleden) die ook nog eens – zoals wij allen – probeert een geweldige moeder te zijn. En dat dat dan hapert.
Ik vond het allemaal veel te pijnlijk om grappig te zijn. In een ver verleden heb ik met Halina samengewerkt en ik heb haar vaak enorm heftige rollen zien spelen. Iemand vertelde me dat ze in Babygirl alle scènes ‘voorspeelde’ en inderdaad, het was alsof ik die meid zelf in de ziel keek.
Het was ook niet echt spannend trouwens, want het eindigt Amerikaans braaf (terug naar de echtgenoot en het keurslijf). En erotisch? Daarvoor was die vrouw me veel te eenzaam.
Babygirl vond ik al met al een schrijnende, slimme film, met geweldige muziek. En ik vind Halina vet stoer daar in New York.
Maar om ons heen in de bioscoop zaten allemaal vriendinnengroepjes met glazen wijn zich te verheugen. Die werden gaandeweg steeds stiller en aan het eind liepen ze stuk voor stuk beteuterd weg.
